Ezaart Gloeit

Ezaart. Eén van de twaalf gehuchten die Mol rijk is.

Maar op 28 december gaat het hier Gloeien tussen 13 en 19u. Mogelijk wordt het sluitingsuur per abuis door de vingers gekeken.
Ezaart: goed twee voorschoten groot maar qua levendigheid hoeft dit gehucht dat schraagt aan de ‘Molenberg’ voor niks of niemand onder te doen. Op die kleine oppervlakte hebben maar liefst 18 verenigingen hun thuishonk. Allemaal onder de gemeenschappelijke noemer Feestcommissie Ezaart-Hessie. Die de werkhanden in mekaar slaan om die verbondenheid in de verf te zetten.

Historici hebben uitgevlooid dat de naam Ezaart komt van een plaats met een schrale bodem, begroeid met kreupelhout. Het zal zeker zo geweest zijn, maar Ezaart zou Ezaart niet geweest zijn, moesten de perkamenten gegevens niet overschilderd geworden zijn door een heel andere legende. Eentje die vereeuwigd werd door een bronzen kunstwerk van de (inter)nationaal vermaarde kunstenaar Raymond Minnen. Het verhaal gaat, kort samengevat, als volgt:

Een boerinnetje van de Hessie trok op een dag met haar zoontje en hun ezel naar de markt in Mol om er een nieuwe heizessie (plaggenzeis) te kopen. Op de plek waar nu de gemeentelijke basisschool staat begon de ezel plots te ezelen. Om ‘gene waarom’ wilde hij nog vooruit. Er werd raad gevraagd aan een buur die ervoor bekend stond dat hij veel wist. Maar het mocht niet baten. Ook de naburige slager, geweldig groot en sterk stroopte zijn mouwen op, maar…geen gemaar, de ezel bleef…jawel…Zelfs de hoogste rechtsinstantie, zijnde veldwachter kwam er aan te pas. Maar hoe hoog hij de boetes ook opsomde, zelfs de arm der wet kreeg geen beweging in de ezel. Tot het kleine ventje opperde dat, als de ezel niet vooruit wilde, hij maar achteruit moest. Het hele gezelschap grabbelde de staart van de ezel was en trok en sleurde en vloekte. Tot plots…de staart losscheurde, de ezel het op een lopen zette en nooit meer terug gevonden werd. De ezel zijn staart bleef ter plekke en zo werd dit gehucht stilaan bekend als Ezaart. Van lange zaken houden ze hier niet, tenzij het om festiviteiten gaat!

Wat valt er te beleven?
•
Vlakbij de molen staat het Karelshuisje (genoemd naar de molenaar destijds). In de bakoven daar wordt er artisanaal worstenbrood gebakken. Daarvoor moet je wel reserveren voor 21 december met vermelding van naam, telefoonnummer en uur van ophalen via mail naar karelshuis@gemeentemol.be.
•
Levendigheid is er voorzien dankzij lokale schapenboer(innen) die je wat graag meenemen op een wandeling om 14u, 15u en 16.30. De olijke bordercollies zorgen ervoor dat de wolven op dat ogenblijk ergens in hun territorium blijven.
•
Nog meer levendigheid dankzij de Dansmariekes die om 14.30u en om 16u de fraaiste reidansen en andere heupbewegingen tentoonstellen.
•
Voor de inwendige mens zorgen de lokale scouts. Als trouwe volgelingen van Baden Powell himself zorgen zij voor hun legendarische pannenkoeken-op-scoutsvuur. En wie het hartiger wil kan aanschuiven voor een donkere boterham-met-spek.
•
Zoete bekjes worden dan weer getrakteerd op wafels die ter plekke gebakken worden door de dames van Femma.
•
Om alles door te spoelen pruttelt er glühwein en chocomelk in dampende ketels. Maar ook wie een frisse pint niet versmaadt komt zeker aan zijn trekken.